خنده ی خورشید ( فریدون توللی ):

بخندید خورشید و ، باران گذشت
نسیمی خوش ، از کوهساران گذشت
چمن در چمن ، ابر ِ گوهرفشان
بگریید ، چون سوکواران گذشت !
عروسانه ، از طاق ِ رنگین کمان
شکوه ِ بهشت ِ بهاران گذشت !
دگر ره ، به آواز ِ مستانه ، کبک
خروشید و ، در بوته زاران گذشت !
گل ، از گوش ِ هر خار بن ، برشکفت
می ، از کام ِ پرهیزکاران گذشت !
هراسنده آهوی ِ نیلینه شاخ
ز هر گوشه ، چون بی قراران گذشت
بر آن صخره ، بشکست گیسوفشان
بلوری ، که در آبشاران گذشت
ز هر شاخه ، سنجاقکی ، رنگ رنگ
پرافشاند و ، بر جویباران گذشت !
بخ جنگل درون ، رود سر در فرود
به کردار ِ پیچنده ماران گذشت !
به گسترده بازوی ِ پرغنچه ، یاس
گل افشان ، ز دوش ِ چناران گذشت !
ز بدرود ِ هر غنچه ، زنبور مست
گران بوسه ، چون رهسپاران گذشت !
درخشان بهاری است ، پا در گریز
چو بختی ، که از بختیاران گذشت !
نشاید درین فصل ِ شمشاد و گل
به آسانی ، از گلعذاران گذشت !
بلورین تنی جوی و ، جامی بزن
که فرصت شماران گذشت !
بهار ، ای فریدون ، همایون دمی است
که چابکتر از ، شهسواران گذشت !
  

#####################

ایرانشناس ( فریدون توللی )

به لوحی گرانمایه ، بر تخت ِ جم
چنین خواند دانشوری ، از نقوش :
که دارا منم ، آنکه بود این بهشت
فرا پیش ِ او ، دوزخی پر وحوش
منش کردم از لاله ، بیجاده رنگ
منش کردم از سبزه ، پیروزه پوش
من آن داد دادم ، که با بره گرگ
رفیقی کهن گشت و ، با گربه موش !
گرفتم بسی تاج ِ شاهان ، به تیغ
نشستم بر اورنگ ِ شاهی ، به شوش
من آنم که هرگز چو من ، کس ندید
جهان شهریاری ، بدین ناز و نوش
ز پیکار ِ مردان و اسبان ِ من
زمین توتیا گشت و ، گردون خروش
حدیث ِ من ، از من شنو ، ورنه دهر
کهن پاره سنگی است ، بی چشم و گوش
ز مغلوب اگر نیست حرفی به جا
منش کردم از بی زبانی ، خموش
چو پایان گرفت ، آن همایون پیام
و زان گفته ، دانشور ِ سختکوش
بدو گفت فرزانه ای نکته دان
که : ای مغزت از تاب ِ غیرت به جوش !
از آن مشت ِ میخی ، که کوبیده دهر
به تابوت ِ این شاه ِ رخشنده هوش
بخوان هر چه خواهی ، که از گور ِ تنگ
نخیزد ، به تکذیب ِ کس ، داریوش!
دریغا ! به تاریخ ِ عالم نماند
ز انگشت ما ، چهره ای بی رتوش

((((((((((())))))))))))))))))))))))

تازیانه ای بر خویش!

به پنجاه و شش سالگی ای دریغ
یکی تازه بر نای ِ خامم ، هنوز !
ز من نیست گامی دو ، تا مرگ و من
به مینا دلان ، سنگ ِ جامم هنوز !
عجب نیست ، گر رنجه کردم دلی
که آن شرزه ببر کنامم هنوز !
یکی نامه بی پاسخ از من گذشت
که ننگش سیه کرده نامم هنوز !
به تن ، گرچه بیمار بودم ، ولی
خجل ، بر جواب ِ سلامم ، هنوز !
" نویسنده " جان داد و ، من زان خطا
گرفتار ِ رنجی مدامم ، هنوز !
تلاقی کجا ؟ تا تلافی کنم
بوَد گرچه بر عرصه گامم هنوز
کیم من ؟ پشیمان ِ ناکرده مهر
که بر دیو ِ غفلت ، غلامم هنوز !
فرو مرد ، آن یار و من در غمش
جگرخواره نخجیر ِ دامم ، هنوز !
یکی کودکم دان به پیرانه سر
که بازیچه ی صبح و شامم هنوز !
بدان تجربت کی رسم ؟ کز غرور
کند سرکشی ، طبع ِ رامم ، هنوز
ز مهمیز ِ دوران چه خیزد ، که من
یکی باره ی بی لگامم ، هنوز !
به نابخردی ، اندر افتم به چاه
فلک ، گر نشاند ، به بامم هنوز !
خدایا ! مرا ، بر بدی ها مگیر
که بر نیکویی ، تشنه کامم ، هنوز !
فریدون منم ، نکته پرداز ِ درد
که خون می چکد ، از کلامم هنوز !